Een moederhond vertelt: 

Het is hier vochtig, koud en donker, zo donker…. Een naam heb ik niet, ze noemen mij die teef uit het derde hok links. Ik ben 3 jaar en bijna 60 dagen zwanger en heb zo’n vreselijke honger. 
Hopelijk krijg ik vandaag nog iets te eten, op veel hoop ik niet maar gewoon een snee brood daar zou ik al blij mee zijn. 

We zijn hier met zo’n 25 teven, die allemaal op één of andere manier familie van elkaar zijn, want mijn moeder zit 2 hokken verder, maar we zien elkaar nooit. We mogen alleen ons hok uit om gedekt te worden, maar vaak stoppen ze de reu gewoon bij ons in het hok; hij zit immers maar 6 hokken verder 

Ik vraag me af hoe het er buiten uit al zien of zou het overal zo donker zijn. 
Ik heb zo’n honger… en ik voel dat mijn buik onrustig begint te worden, volgens mij gaan mijn pups stilaan komen. Tja na 5 nesten in een goede 2 jaar tijd weet je wel hoe het gaat hoor. Ik voel me zo alleen… was er iemand die me even gezelschap kwam houden, niet lang, maar heel even zou al fijn zijn.. 

(een paar dagen later) 
Mijn pups zijn geboren, ik weet niet zo goed wanneer, overdag of ’s nachts, het is hier altijd zo donker. Er zijn 3 reutjes en 5 teefjes geboren. 1 teefje heeft de eerste 24 uur niet gehaald, ze zag er zo ziek uit. Ik heb gegild, maar niemand kwam me helpen en even later was ze dood. Een paar uur later kwam “die man” binnen; hij mopperde over dode pups en nam haar mee. Ik vraag me af waar ze nu is. 
Nog altijd heb ik honger, mijn pups ook, het is zo zwaar, zo zwaar. Mijn pups zijn wel heel stil, hopelijk zijn ze niet allemaal ziek! Zou ik wat fout doen? Mijn buik doet zo’n pijn. 

(5 ½ week later) 
Ik ben weer helemaal alleen. Gisteren is “die man” mijn pups komen halen. Ik had me zo voorgenomen dat ze deze keer bij mij bleven en hij ze niet meer af zou nemen. 
Maar het enige dat mijn protest heeft opgeleverd was een klap op mijn kop en een schop in mijn buik. Mijn puppys wilde nog helemaal niet weg van me, ze waren nog zo vreselijk klein. Ik ben zo bang, waar zouden ze naar toe gaan? Ze kennen tenslotte niks van de wereld enkel dit donkere hok. Ik wou dat ik ze meer had kunnen leren maar ook ik ken enkel dit hok. Ik ben hier geboren en hier nog nooit weggeweest. 

Mijn buik doet zo verschrikkelijk pijn, de eenzaamheid is ondraaglijk. Nooit iemand om mee te spelen of om lekker tegen aan te kruipen en toch probeer ik altijd vriendelijk te zijn tegen “die man” in de hoop dat ik een aai of lief woord krijg, maar ik krijg slaag omdat ik blijkbaar telkens iets fout doe. 
Ik hoop dat mijn pups het gaan redden, 3 van de 7 waren zo ziek en hopelijk knappen ze op. 

De pijn in mijn buik wordt erger en erger, ik gil van de pijn maar er komt niemand. 
Ieder uur dat voorbij gaat wordt de pijn erger, ik heb het zo warm en opgegeven om nog te gillen. De pijn is niet meer te verdragen, ik denk dat ik maar stilaan ga slapen en waarschijnlijk word ik nooit meer wakker, maar weet je.. mijn mams heeft me ooit verteld van een wereld waar bomen zijn en gras, zonlicht en andere honden om mee te spelen, wie weet ga ik daar nu wel naartoe, ik hoop het maar…… 

(Dank aan Lisanne die mij dit verhaal toezond!!)